Stracone złudzenia

Wolę nędzę z nim niż miliony z tobą.

Zdobędziesz świat, jedyny; ale nie bądź tak dobry, jak jesteś piękny, zarżnąłbyś się. Bądź z ludźmi szelmą, to daje pozycję.

Dlatego nie ma człowieka, który by nie był dowcipny w zemście, jak nie ma takiego, którego by nie upajała miłość.

 Każda kobieta, która kocha, jest anielska.

 (…)nie tylko jesteś wielkim człowiekiem, ale co więcej, masz duszę, co dziś jest rzadsze od geniuszu(…)Umiesz być przyjacielem.

 We Francji sukces zabija.

 Jesteśmy zbyt zazdrośni jedni o drugich, aby nie chcieć zapomnieć i nie przyczyniać się do zapomnienia tryumfów drugiego.

 (…)że jedynie walka daje życie w literaturze.

 Żart jest jak wełna; skoro ją prząść zbyt cienko, pęka(…)

 (…)że w świecie trzeba nam się cackać z najokrutniejszymi wrogami, udawać, że nas bawi towarzystwo nudziarzy, i często trzeba nam poświęcić, na pozór, przyjaciół, aby im tym lepiej służyć.

 Możemy przebaczyć okrucieństwa; zawsze są one dowodem pamięci; ale obojętność! … Obojętność jest jak lód podbiegunowy, ścina wszystko.

 (…)talent to dla kobiety więcej niż uroda.

Intryga to zresztą rzecz wyższa od talentu: z niczego robi się coś, gdy olbrzymie zasoby talentu służą przeważnie po to, aby unieszczęśliwić swego posiadacza.

 Poeci wolą raczej chłonąć wrażenia niż wchodzić w innych, aby studiować mechanizm uczuć.

 „Wszystko się jakoś układa. – Nic nie może stać się ludziom, którzy nic nie mają.  Możemy stracić jedynie fortunę, której szukamy! – Płynąc z prądem, zawsze się gdzieś dopłynie. – Człowiek z głową, raz zyskawszy punkt zaczepienia, dochodzi do wszystkiego, kiedy sam zechce!”

 Człowiek dochodzi do czegoś jedynie pod żelazną ręką konieczności.

 Wszystko chcieć, znaczy wszystko być dłużnym.

 Nie: wszystko być dłużnym, to znaczy wszystkiego użyć.

 W Paryżu zwłaszcza powodzenie zabija powodzenie.

Pobudki, które każą mi tak czynić, wynikają z wyższej kategorii pojęć; cel usprawiedliwi wszystko.

 Trudniej ci będzie niż komukolwiek zachować czystość pióra i własny szacunek. Będziesz bardzo cierpiał, o ile cię znam, kiedy uczujesz wzgardę tych właśnie, którym się sprzedajesz.

 (…)oni biorą życie serio, a życie to żart.

 W życiu ludzi ambitnych i wszystkich tych, którzy mogą osiągnąć cel jedynie przy pomocy ludzi i okoliczności, dzięki mniej lub więcej dobrze obmyślonemu i przeprowadzonemu planowi postępowania, zdarzają się okrutne chwile, w których jakaś nieznana potęga poddaje ich okrutnym próbom: wszystko naraz zawodzi, ze wszystkich stron nici trzaskają lub plączą się, nieszczęście zjawia się na wszystkich punktach. Kiedy wśród tego moralnego rozprzężenia człowiek straci głowę, jest zgubiony. Ludzie, którzy umieją się oprzeć pierwszej fali owego buntu rzeczy martwych, którzy skupiają się w sobie, pozwalając minąć nawałnicy lub ratują się, wspinając się straszliwym wysiłkiem w sferę wyższą, to ludzie istotnie silni. Każdy człowiek, chyba że się urodził bogatym, ma to, co trzeba nazwać fatalnym tygodniem.

 Kpiny poniżają dzieło, sumienna i poważna krytyka jest niekiedy pochwałą(…)

 Wstępując na skalistą górę, znajduje się niekiedy owoc, aby uśmierzyć żarty straszliwego pragnienia; oto właśnie taki owoc!

 Skrucha jest dziewictwem, które dusza nasza winna jest Bogu; człowiek, który kaja się dwa razy w życiu, jest strasznym obłudnikiem.

 Talent to straszliwa choroba. Każdy pisarz nosi w sercu potwora, który, podobny tasiemcowi w jelitach, pożera w nim uczucia, w miarę jak się rozwijają. Kto kogo pokona? Choroba człowieka – czy człowiek chorobę? Zaiste, trzeba być wielkim człowiekiem, aby utrzymać równowagę między geniuszem a charakterem. Talent rośnie, serce wysycha. O ile nie jest kolosem, o ile nie ma barków Herkulesa, człowiek zostaje albo bez serca, albo bez talentu.

 Szczęśliwi, którzy znajdują piekło na ziemi.